Logo
Urodził się 10 września 1913 w Wilnie, zmarł 11 marca 2008 roku w Olsztynie - lekarz polski, chirurg, pionier medycyny sportowej, oficer Armii Krajowej, Honorowy Obywatel Olsztyna.
Był synem Stefana (właściciela piekarni) i Michaliny z Rymszów. Ukończył gimnazjum im. Mickiewicza w Wilnie, w 1933 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego. Jako student był aktywnym sportowcem, zdobył wicemistrzostwo Polski w pływaniu długodystansowym (1935), a także akademickie wicemistrzostwo Polski w alpejskim biegu zjazdowym. W Oszmianie był instruktorem narciarskim. Dyplom lekarza uzyskał 20 czerwca 1939 i jeszcze przed wybuchem II wojny światowej rozpoczął staż w Szpitalu Wojskowym na Antokolu w Wilnie. Kontynuował pracę w warunkach wojennych, pozostał w Wilnie także po 17 września 1939. Do końca stażu był asystentem prof. Kornela Michejdy, następnie został skierowany do pracy na oddziale chirurgicznym szpitala powiatowego w Oszmianie. Zdobył w tym okresie tytuł mistrza Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w narciarstwie alpejskim. Po zajęciu Oszmiany przez Niemców w 1941 przez krótki czas kierował szpitalem, potem przeniósł się do Holszan. Nawiązał tam kontakt z Armią Krajową (przyjął pseudonim Biały).Związany w ruchem konspiracyjnym, udzielał pomocy chirurgicznej rannym żołnierzom podziemia i zaopatrywał oddziały partyzanckie w leki, sprzęt i materiały opatrunkowe. Po rozkazie dowództwa włączenia osób z konspiracji do partyzantki zgłosił się do dowódcy zgrupowania oszmiańsko-nowogródzkiego „Oszmiana” majora Czesława Dębickiego (pseud. Jarema) i w randze porucznika objął stanowisko Inspektora Lecznictwa IV zgrupowania Wileńskiego tej organizacji. Brał czynny udział w akcji Armii Krajowej pod kryptonimem „Burza”. Przez pewien czas przebywał w Puszczy Rudnickiej. W czasie udzielania pomocy rannemu trafił do niewoli radzieckiej; wcielony przymusowo do Armii Czerwonej, odmówił złożenia przysięgi na wierność ZSRR i razem z przeszło 6 tysiącami żołnierzy Armii Krajowej trafił do obozu w Kałudze. Pracował tam przy wyrębie lasu. W pamięci jednego z towarzyszy niewoli, chirurga i karykaturzysty-amatora Tadeusza Ginko, zapisał się jako „wspaniała postać i nieoceniony w każdych warunkach kolega”, który „tryskał siłą i zarażał optymizmem. Nie tracił nadziei i podtrzymywał innych na duchu, jego bronią były: kpina, żart i rubaszny śmiech - bezcenne w tamtych trudnych dniach. Zawsze można było na niego liczyć”. Po uwolnieniu, w roku 1946 przybył do Polski. Bezskutecznie starał się o pracę w Bydgoszczy, gdzie po wojnie znalazł się prof. Michejda. 28 stycznia 1946 osiadł w Olsztynie, gdzie został starszym asystentem na oddziale chirurgicznym Szpitala Mariańskiego (późniejszego Szpitala Miejskiego), kierowanym przez wybitnego chirurga - doktora Jana Janowicza. W 1948 uzyskał specjalizację z chirurgii, w 1954 przejął po Janowiczu funkcję ordynatora, którą pełnił nieprzerwanie , aż do momentu pójścia na emeryturę , tj. do 1979 roku. Brał udział w szkoleniach specjalistycznych z zakresu ortopedii i traumatologii w Poznaniu i Piekarach Śląskich. Aktywnie uczestniczył w posiedzeniach naukowych. Wyszkolił 4 specjalistów II-go stopnia i 14 chirurgów I-go stopnia. W 1955 roku do leczenia wieloodłamowych złamań kości udowej wprowadził oryginalną metodę przy pomocy tzw. gwoździa "L". Wyniki te opublikowane w 1962 roku w Ortopedii Polskiej, dają autorowi priorytet wśród innych doniesień na ten temat. W 1947 zorganizował pierwszą w Polsce Poradnię Sportową w Olsztynie, założył również analogiczną placówkę w systemie lecznictwa kolejowego, gdzie pracował bez przerwy do 1994 roku. Przez 30 lat był lekarzem Warmińskiego Seminarium Duchownego „Hosjanum” w Olsztynie.
Działał w Kolejowym Klubie Sportowym Warmia Olsztyn. W latach 1947-1948 był lekarzem na obozie przygotowawczym polskich sportowców przed olimpiadą w Londynie. Opiekował się i leczył polskich olimpijczyków, między innymi złotego medalistę z Rzymu – Zdzisława Krzyszkowiaka. Należy do wielu towarzystw i organizacji zawodowych, m.in. Polskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz jest wskrzesicielem Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, Na 52 Zjeździe Chirurgów Polskich w 1985roku w Gdańsku Towarzystwo Chirurgów Polskich nadało mu godność członka honorowego. W 1970 roku był współzałożycielem Oddziału Warmińsko-Mazurskiego Polskiego Towarzystwa Chirurgów.
Był czynnym sportowcem i działaczem Kolejowego Klubu Sportowego „Warmia”. Zdobył tytuł mistrza Wilna w pływaniu klasycznym oraz wicemistrzostwo Polski w pływaniu długodystansowym (Troki 1935r.). Miał również wiele osiągnięć narciarskich – był Mistrzem Wilna w biegach płaskich i Wicemistrzem Polski Zrzeszenia AZS w zjazdach (1936r.). Doktor Pimpicki mimo podeszłego wieku nie rozstawał się ze sportem. W roku 1995, w wieku 82 lat przejechał rowerem 2 500km., a w jeziorze kąpał się od wczesnych miesięcy wiosennych do późnej jesieni. Był przykładem sportowca i propagatorem promocji zdrowia.
Za osiągnięcia na polu zawodowym został odznaczony: w roku 1948 za wzorową pracę w służbie zdrowia, w 1958r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, w 1965r. - Zasłużony dla Warmii i Mazur oraz honorową odznakę Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia.
W roku 1979 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. W 1990 roku został odznaczony Medalem Papieskim "Pro Ecclesia et Pontifice". Za udział w ruchu partyzanckim – odznaczony medalem Zwycięstwa i Wolności, w 1945r. Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, w 1966r. Krzyżem Armii Krajowej, Złotą Odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej oraz Odznaką Grunwaldzką 1974r.
Doktor Mieczysław Pimpicki przepracował w zawodzie lekarza 55 lat, z tego 47 lat w Olsztynie. Był autorytetem lekarskim oraz wielkim autorytetem moralnym. Zawsze hołdował zasadzie: najpierw należy wymagać od siebie, a następnie od innych.
W grudniu 1995 roku Rada Miejska w Olsztynie nadała Mieczysławowi Pimpickiemu tytuł Honorowego Obywatela Olsztyna.
